Birçoğumuzun kilo verme sürecinin bir ucu birbirine benzese de öteki ucundaki kıssa çok farklı. Kimisi gerilimini, hüznünü, duygusal boşluğunu , memnunluğunu yiyerek depoluyor bedenine; kimisi yalnızca yaşamak için yiyor. Kimisi için tek memnunluk aracı olan yemek, kimisinin çocukluk travmaları sonucu sığındığı bir liman. Buraya kadar farklı görünse de bilinçaltındaki nedenler, kıssanın sonu daima tıpkı aslında. Başa çıkılamayan kilolar, yıldan yıla büyüyen vücutlar, bozulmuş kan kıymetleri, tartıya direnemeyen dizler, kısa yol aralığında bile nefes nefese kalmalar, kısıtlanmalar, ayna karşısında mutsuz dakikalar ve olmayan onlarca kıyafet…Sonrasında gelen ilaçlı günler yahut dozu arttırılmış ilaçlar, yarım yamalak, kendine inançsız alınmış bir diyete başlama kararı, internetten bulunmuş moda olan diyetleri uygulama, üç beş gün sürdürüp gerisinden gelen daha fazla yemek yeme dürtüsü…Ne kadar da hepimizden bir öykü değil mi?
Peki bu kısır döngü nasıl kırılır?
-
Öncelikle Bu Kadar Çok Yemenin Kaynağını Bulmak!
Eğer bu durum ruhsal alt nedenlere, çocukluk travmalarına dayanıyorsa bir uzmandan (psikiyatr, psikolog) dayanak almakta yarar var ve bu adım birçoğumuzun atladığı bir durum maalesef. Yeme davranışımızla psikolojimiz (modumuz) iç içe. Birbirinden bağımsız düşünemeyiz. Bazen iki lokma yiyecek bizi tıkarken bazen dünyaları yiyecek kıvamda oluruz .Bu farkı o an ki modumuz belirler. Öfkeli, kızgın, gerilim altında olduğumuz durumlarda adrenalin, kortizol üzere hormonlarımız; çok keyifli olduğumuz anlarda beyin kimyasalı olan serotonin, dopamin ölçüsü yeme davranışımızı tesirler ve genelde bu stil durumlarda sarıldığımız yiyecekler pek sağlıklı olmaz. O an modumuzu çabucak yükseltecek, bizi kısa yoldan memnun edecek besinlere sarılırız. Bunlar ne mi? Kestirim edildiği üzere abur cubur tatlı , çikolata, hazır besinler, cips üzere kolay ulaşabileceğimiz şeyler olur. Gerilimle baş etme tekniklerimiz değişmediği sürece beslenme alışkanlıklarımız da değişmez. Yalnızca gerilimi sustururuz, bastırırız. Bu noktada olayı diyetisyen, psikiyatr ve psikolog birlikte ele almalıdır.
-
Kendimize İhtimam Gösterip, Kendimizi Önemseyip, Öğünleri Hazırlamaktan Gocunmamak!
Yaşadığımız çağ gereği her şey süratli gerçekleşiyor, vakitle yarışıyoruz. Çalışanlar olarak daima en pratik olana yönleniyoruz. Bu da bizi sıkça restoran yemeği yemeye, paketli eser tüketmeye sevk ediyor. Paketli eser İçerisindeki gözetici hususlar, katkılar ve eklenti kimyasallar bağımlılık oluşturarak bizi daha fazla tüketmeye itiyor. Birlikte çalıştığımız birçok danışan meskenden işe yemek götürme fikrini yorucu buluyor ya da uğraşmak istemiyor ve bu fikri reddediyor. Aslında olağan olması gereken şey bu değil mi? Her öğlen ortasında dışarıdan yemek hem porsiyonların büyümesine hem maddi yüke hem de giderek damak zevkinin değişmesine yol açıyor. Mesken yemekleri beğenilmemeye başlıyor ve tercihler değişiyor. O yüzden planınızı evvelce yaparak yanınızda yemek taşıma yahut orta öğün taşıma fikrine uzak olmayın .
Gözlemlediğim kadarıyla çalışmayan danışanlarım ise konutta kimse yokken öğün hazırlamadıklarını çabucak ayakta atıştırdıklarını, öğününü çay ve kahve yanı olan abur cuburlarla geçiştirdiklerini ve konut gezmelerinde, günlerde tüketilen hamur işlerine daha yatkın olduklarını söylüyorlar. Bu biçim kolay şeker içeren şeyler de haliyle giderek bağımlılık haline geliyor, tüketim sıklığı ve ölçüsü artıyor. Teklifim meskende tek de olsanız, çocuğunuzu önceliğiniz de yapsanız kendinize öğün hazırlamak. Zira ne yediğinin farkında olarak yemek gerekiyor.
Hayat biçimimizdeki ufak tefek değişiklikler beslenme değişiminin başlangıcıdır. Yani görüldüğü üzere davranış değişikliğine gitmeden kuru kuruya başlanan diyetler problemimizin tahlili olmuyor. Sizin de alttaki temel sorunu bulup tahlil için adım atmanız dileğiyle. Sağlıklı günler…
